- Katılım
- 5 Eki 2013
- Mesajlar
- 181
- Tepkime puanı
- 3,105
- Puanları
- 113
Mİ‘RÂC’IN BİR HİKMETİ
Âlimlerin ekserine göre Resûlullah Efendimizin (sallallâhü aleyhi ve sellem) Mi‘râcı cesediyle birlikte, uyanık iken olmuştur. Bunun hikmeti yedi kat gök, sekiz Cennet, Arş, Kürsî, Levh, Kalem ve Peygamberimizin mirâcda teşrîf buyurmuş olduğu her mekân ve oranın sâkinleri, dilleriyle ve lisân-ı halleriyle Cenâb-ı Hakk’a niyâz etmişler ve hakkında (meâlen) “Ve seni bütün âlemlere ancak rahmet olarak gönderdik” (Enbiyâ Sûresi, âyet 107) buyurulan Muhammed Mustafâ’yı görmek, onun ayağının tozunu gözlerine sürme ederek şereflenmek istemişlerdir. Cenâb-ı Hak onların bu ilticâlarını kabul eyledi.
Ebû Hüreyre’den rivâyet olunan hadîs-i şerîfte Peygamber Efendimiz (s.a.v.) buyurdular ki: “Mi‘râc gecesi ayağımı Arş-ı A‘lâ’ya basacağım zaman nalinlerimi çıkarmak istedim. Allâhü Teâlâ tarafından şöyle nidâ olundu:
‘Ey Muhammed, Arş ve Kürsî nalinlerinin altında olmakla şereflenmeleri için nalinlerini çıkarma.”
“Yâ Rabbi, kardeşim Mûsâ’ya: ‘Şimdi nalinlerini çıkar, çünkü sen mukaddes bir vâdîde; Tuvâ’dasın’ buyurmuş idin” dedim.
Buyurdu ki: “Sen benim indimde Mûsâ gibi değilsin. O benim kelîmimdir, sen ise habîbimsin. O, rü’yetimi (beni görmeyi) istedi, kendisine: Sen beni habîbimden önce göremezsin, buyurdum.”
Şeyh Sühreverdî (kuddise sirruh) buyurmuştur ki:
Resûlullah Efendimize (sallallâhü aleyhi ve sellem) Mi‘râc gecesi abdiyyet (kulluk) ve habîbiyyet arasında tercih hakkı verildi, o abdiyyeti seçti, Allâhü Teâlâ:
“Yâ Muhammed! Sen edebi gözeterek kulluğumu seçtin, ben de bütün kerâmet ve fazîletleri ihsan ederek seni seçtim” buyurdu. Çünkü Allâh’a kulluk bütün fazîletleri kendinde toplar. Bu sebeple kelime-i şehâdette önce abdühû sonra Resûlühû deriz. Kulluk, bütün makamların en kâmili, derecelerin en yükseğidir. Diğer bütün kemâlât kulluğun meyvesidir.” (Ziyâü’l-Bedr fî-Tefsîri Sûreti’l-Kadr)
Âlimlerin ekserine göre Resûlullah Efendimizin (sallallâhü aleyhi ve sellem) Mi‘râcı cesediyle birlikte, uyanık iken olmuştur. Bunun hikmeti yedi kat gök, sekiz Cennet, Arş, Kürsî, Levh, Kalem ve Peygamberimizin mirâcda teşrîf buyurmuş olduğu her mekân ve oranın sâkinleri, dilleriyle ve lisân-ı halleriyle Cenâb-ı Hakk’a niyâz etmişler ve hakkında (meâlen) “Ve seni bütün âlemlere ancak rahmet olarak gönderdik” (Enbiyâ Sûresi, âyet 107) buyurulan Muhammed Mustafâ’yı görmek, onun ayağının tozunu gözlerine sürme ederek şereflenmek istemişlerdir. Cenâb-ı Hak onların bu ilticâlarını kabul eyledi.
Ebû Hüreyre’den rivâyet olunan hadîs-i şerîfte Peygamber Efendimiz (s.a.v.) buyurdular ki: “Mi‘râc gecesi ayağımı Arş-ı A‘lâ’ya basacağım zaman nalinlerimi çıkarmak istedim. Allâhü Teâlâ tarafından şöyle nidâ olundu:
‘Ey Muhammed, Arş ve Kürsî nalinlerinin altında olmakla şereflenmeleri için nalinlerini çıkarma.”
“Yâ Rabbi, kardeşim Mûsâ’ya: ‘Şimdi nalinlerini çıkar, çünkü sen mukaddes bir vâdîde; Tuvâ’dasın’ buyurmuş idin” dedim.
Buyurdu ki: “Sen benim indimde Mûsâ gibi değilsin. O benim kelîmimdir, sen ise habîbimsin. O, rü’yetimi (beni görmeyi) istedi, kendisine: Sen beni habîbimden önce göremezsin, buyurdum.”
Şeyh Sühreverdî (kuddise sirruh) buyurmuştur ki:
Resûlullah Efendimize (sallallâhü aleyhi ve sellem) Mi‘râc gecesi abdiyyet (kulluk) ve habîbiyyet arasında tercih hakkı verildi, o abdiyyeti seçti, Allâhü Teâlâ:
“Yâ Muhammed! Sen edebi gözeterek kulluğumu seçtin, ben de bütün kerâmet ve fazîletleri ihsan ederek seni seçtim” buyurdu. Çünkü Allâh’a kulluk bütün fazîletleri kendinde toplar. Bu sebeple kelime-i şehâdette önce abdühû sonra Resûlühû deriz. Kulluk, bütün makamların en kâmili, derecelerin en yükseğidir. Diğer bütün kemâlât kulluğun meyvesidir.” (Ziyâü’l-Bedr fî-Tefsîri Sûreti’l-Kadr)
