- Katılım
- 5 Eki 2013
- Mesajlar
- 181
- Tepkime puanı
- 3,105
- Puanları
- 113
HALÎFENİN TEVÂZUU
Emevî halîfelerinden Ömer bin Abdülaziz (rahimehullâh) bir gece bir şeyler yazıyordu. Yanında bir müsafiri vardı. Kandil de sönmek üzere idi. Müsâfir, “Kandile yağ doldurayım da, sönmesin” dedi.
Ömer bin Abdülaziz (rh.): “Hayır. Müsâfirine iş yaptırmak, kişinin keremine yakışmaz.” buyurdu. Müsafir, “Öyleyse hizmetçiyi çağırayım.” dedi. “Hayır, o şimdi uyumuştur.” deyip kendisi kalktı, yağdanlığı aldı ve kandile yağı doldurdu.
Müsâfir, “Ey mü'minlerin emîri, niçin böyle yapıyorsunuz?” deyince Halife Ömer bin Abdülaziz (rh.);
“Kandile yağ almaya kalktığım zaman da Ömer idim, dönüp geldiğimde gene Ömer'im.” buyurdu. (Risâle-i Kuşeyriyye)
EVLİYÂ’NIN HİMMETİ, YAKDI BENİ KÂL EYLEDİ
Sultan Birinci Ahmed Han merhum, Üsküdar'a gittiği bir günde Aziz Mahmud Hüdâî Hazretlerine tesadüf eder. Derhal atından iner, şeyhini bindirip kendisi de rikâbında; atın arkasından yaya olarak yürür. Hüdâî Hazretlerinin gönlü pâdişâhın yaya olarak yürümesine râzı olmaz ve:
“Sırf şeyhiminin duâsı ve emri yerini bulsun diye bindim.” der. (Zira şeyhi Üftâde Hazretleri memnun olduğu bir hizmetinden dolayı Aziz Mahmud Hüdâî'ye: “Oğlum, pâdişahlar rikâbında yürüsün” diye duâ etmişti.)
Sultan Ahmed Han, bu hâdise üzerine şu beyitleri söylemiştir:
Varımı ben Hakk'a verdim, gayri varım kalmadı
Cümlesinden el çeküb pes dü-cihânım kalmadı
Çünki hubbullâh erişdi, çekdi beni kendüye
Açdı gönlüm gözün gayrı gümânım kalmadı.
Evliyâ'nın himmeti yakdı beni kâl eyledi,
Sâfîyim, buldum, safâyı, dü-cihânım kalmadı,
Ahmedî der: Yâ İlâhî sana şükrüm çokdurur,
Hamdü lillâh aşk-ı Hak'dan gayrı varım kalmadı
Lugatçe: Dü-cihân: İki âlem. Hubbullâh: Allah sevgisi. Gümân: Şek, şüphe. Kâl: Madeni eriterek saf hale getirmek ameliyesi.
Emevî halîfelerinden Ömer bin Abdülaziz (rahimehullâh) bir gece bir şeyler yazıyordu. Yanında bir müsafiri vardı. Kandil de sönmek üzere idi. Müsâfir, “Kandile yağ doldurayım da, sönmesin” dedi.
Ömer bin Abdülaziz (rh.): “Hayır. Müsâfirine iş yaptırmak, kişinin keremine yakışmaz.” buyurdu. Müsafir, “Öyleyse hizmetçiyi çağırayım.” dedi. “Hayır, o şimdi uyumuştur.” deyip kendisi kalktı, yağdanlığı aldı ve kandile yağı doldurdu.
Müsâfir, “Ey mü'minlerin emîri, niçin böyle yapıyorsunuz?” deyince Halife Ömer bin Abdülaziz (rh.);
“Kandile yağ almaya kalktığım zaman da Ömer idim, dönüp geldiğimde gene Ömer'im.” buyurdu. (Risâle-i Kuşeyriyye)
EVLİYÂ’NIN HİMMETİ, YAKDI BENİ KÂL EYLEDİ
Sultan Birinci Ahmed Han merhum, Üsküdar'a gittiği bir günde Aziz Mahmud Hüdâî Hazretlerine tesadüf eder. Derhal atından iner, şeyhini bindirip kendisi de rikâbında; atın arkasından yaya olarak yürür. Hüdâî Hazretlerinin gönlü pâdişâhın yaya olarak yürümesine râzı olmaz ve:
“Sırf şeyhiminin duâsı ve emri yerini bulsun diye bindim.” der. (Zira şeyhi Üftâde Hazretleri memnun olduğu bir hizmetinden dolayı Aziz Mahmud Hüdâî'ye: “Oğlum, pâdişahlar rikâbında yürüsün” diye duâ etmişti.)
Sultan Ahmed Han, bu hâdise üzerine şu beyitleri söylemiştir:
Varımı ben Hakk'a verdim, gayri varım kalmadı
Cümlesinden el çeküb pes dü-cihânım kalmadı
Çünki hubbullâh erişdi, çekdi beni kendüye
Açdı gönlüm gözün gayrı gümânım kalmadı.
Evliyâ'nın himmeti yakdı beni kâl eyledi,
Sâfîyim, buldum, safâyı, dü-cihânım kalmadı,
Ahmedî der: Yâ İlâhî sana şükrüm çokdurur,
Hamdü lillâh aşk-ı Hak'dan gayrı varım kalmadı
Lugatçe: Dü-cihân: İki âlem. Hubbullâh: Allah sevgisi. Gümân: Şek, şüphe. Kâl: Madeni eriterek saf hale getirmek ameliyesi.