Şiir Emine Orhan Ayar.

Konuşurken bal akıyor dilinden
Bu kadar insana yakın Emine
Dışarıya çıkmıyorsun evinden
Gene bir nazarlık takın Emine
Cefa çeken insan gözünden belli
Derdin dökemeyen yüzünden belli
Yanıyor yüreğin sözünden belli
Temiz asaletin kökün Emine
O kara gözlerin hilal kaş ile
Muradına eremezsin düş ile
Yaşanır mı kaderi yok baş ile
Git te bir hocaya bakın Emine
Bilmiyorum nasıl idi ezelin
Güz demeden dökülecek gazelin
Vallahi görmedim senden güzelin
Gücenme sözüme sakın Emine
Orhanim derde sen binler yaşa
Kader ile ben başladım savaşa
Gönülden bilmezle kalma baş başa
Yel estikçe gelsin kokun Emine