- Katılım
- 13 Ocak 2012
- Mesajlar
- 870
- Tepkime puanı
- 197
- Puanları
- 63
Bir çocuk ağlıyor kalabalığın içinde ve her ne hikmetse kimseler duymuyor çığlığını...Çok kalabalık, çok gürültülü her yer... Her gün gürültü artıyor, içimdeki gürültü dışardakine karışıyor. Gazeteler, reklamlar, mesajlar, politikacılar, tüccarlar herkes benden bir şey ister gibi.Benim sesim cılız kalıyor. Kalabalıkta kaybolan, gürültüde kulaklarını kapatan çocuk gibiyim. Kalabalığın ötesinde annemi, babamı görüp onlara koşmak gibi; gerçeğe, sevgiye, güvene, aşka, güzelliklerle bezenmiş hayallerime koşup sarılmak istiyorum. Kalabalığın içinde ağlayan çocuk gibi, cenin pozisyonunda yatıp kurşunların dinmesini bekleyen anne gibi, yanından geçenlerin aşağılamalarını duymamak için başını çeviren kader kurbanları gibi ben de bekliyorum. Sarıldığım sırtını döndü, güvendiğim delikler açıp gitti, gülümsediğim yüzler ensemden vurdu. Vazgeçtim. Yoruldum. Kabuğuma çekildim. Ama umudumu yitirmedim. Bir gün,çocuğun çığlığı duyulacak, etrafındakiler ona ve birbirlerine sarılacak, gürültünün yerini sessizlik ve dinginlik alacak..!!!!
