- Katılım
- 7 Nis 2012
- Mesajlar
- 667
- Tepkime puanı
- 33
- Puanları
- 28
BENİ KOYUP GİTME..!
Düşlerin gerçege, gerçeklerinse düşe dönüştügü bir yaşam özlüyorum.
Yaşamaktan bunalmıyorum, bunalımı yaşayıp, bunu kendime ait bir yaşam biçimine dönüştürüyorum.
Sanırım bütün sorunum özlemekle ilgili. Keşke "yaşlanmaya başladım, o
yüzden geçmişi özlüyorum" diyebilseydim. Zerre kadar özlemiyorum
geçmişi. Geçmişe dair ne varsa silindi hafızamdan.
Ben gelecegi özlüyorum.
Belki de hiç yaşayamayacagım gelecegime dair özlemlerim.
Asıl sorunda burdan başlıyor zaten. Gelecegin olmayacagını biliyorum.
Olmayanı, olma ihtimali bulunmayanı özlüyorum.
İşte bu özlem koyuyor insana...
Beni koyup gitme
Ne olursun
Durdugun yerde dur..
Kendini martılarla bir tutma
Senin kanatların yok
Düşersin, yorulursun
Beni koyup gitme
Ne olursun...
Duvarda gölgeler ve o görüntülerle çarpışmak yoruyor. İnsanlar gerçek degil artık, mekanlar gerçek degil. Belki de o yüzden sevmiyorum ana caddeleri, ışıltılı alışveriş merkezlerini, konforlu mini sinema salonlarını. Filmlerin de eri düşüyor oralarda, filmler hırpalaniyor. Ruhumuz bütün "sakıncalı" kareleri sansürlüyor, makaslıyor, yalnızlaştırıyor. Sansürlü, makaslı, yalnız bir yaşam bu benim yaşadıgım ve yalnızım işte yine...
Şaşırmıyorum aslında, böyle olacagını çok öncesinden biliyordum.
"Boş durmadım, savaştım. Savaştım ama yenildim. Yenildim ama ezilmedim" diye kandırmayacagım kendimi.
İşte itiraf ediyorum; ezile ezile, hırpalana
hırpalana yenildim. Yenildim işte ötesi yok
Bir deniz kıyısında otur
Gemiler sensiz gitsin bırak
Herkes gibi yaşasana sen
İşine gücüne baksana
Evlenirsin çocugun olur
Sonun kötüye varacak
Beni koyup koyup gitme
Ne olursun
İşte bu yüzden korkuyorum ana caddelerden.
Deniz kenarlarını seviyorum, salaş meyhaneleri seviyorum. Issız ve bana ait olan yerleri seviyorum.
Televizyonu degil ama o televizyonun altındaki dolapta bulunan
anılarımı seviyorum. Her açtıgımda o dolapta bulunan anılarımın anlatacakları var bana çünkü.
O salaş dedigim meyhanenin öyle, kayalara vuran dalgalarında ne çok anlatacagı şey var.
Bunlar dışında herşeyin sadece görüntüsü var oysa.
Yetişemiyorum ardından
Hevesim olsa param olmuyor
Param olsa hevesim...
Yaptıklarini affettim
Seninle gelemiyecegim yine de
Beni koyup koyup gitme
Ne olursun
Bunun için yalnızca kendimi korumak için kaçıyorum herşeyden.
Kaçarak yaşıyorum. İçime kapanmıyorum,
düpedüz içime kapaklanıyorum.
Böylece korunuyorum hayattan. Bedenimse ruhumun zırhı sadece....
