- Katılım
- 5 Eki 2013
- Mesajlar
- 181
- Tepkime puanı
- 3,105
- Puanları
- 113
ABDÜLKÂDİR GEYLÂNÎ HAZRETLERİNDEN
Seyyid Muhyiddîn Abdülkâdir Geylânî (kuddise sirruhû) Hazretleri, evliyânın büyüklerinden olup, Kâdiriyye tarîkatının en meşhur şeyhidir. Soyu Hazret-i Hasan’a (radıyallâhü anh) dayanır. Fıkıh, hadîs ve tasavvufta zamanının en büyük âlimi idi. Takvâ ve tasavvufa dâir ârifâne sözleri çoktur.
Abdülkâdir Geylânî Hazretleri çok vakit şöyle buyururdu:
“Bir Arab’ın takvâsı bulunmazsa onun Arablardan olmasının, şerefli bir soya mensup olmasının kendisine bir faydası yoktur. Acemin (Arab olmayanın) acemliği de takvâ sahibi olduktan sonra onun kadr ü kıymetine bir noksanlık getirmez.” Çünkü hadîs-i şerîfte: “Dikkat edin, Arab’ın Acem üzerine, Acem’in de Arab üzerine bir üstünlüğü yoktur. Üstünlük ancak takvâ iledir” buyurulmuştur. Nitekim âyet-i celîlede –meâlen-:
“…Şüphe yok ki sizin Allah katında en kıymetli olanınız en takvâlınızdır…” (Hucurât Sûresi, âyet 13) buyurulmuştur.
Evliyâullâh, peygamberlerin vârisleridir. Cenâb-ı Hakk’ın “Ve (o pek muhterem peygamber) hevâsıyla, kendi arzusuyla söz söylemez. O başka değil ancak bir vahiydir, vahiy olunuverir.” (Necm sûresi, âyet 3-4) buyurduğu üzere peygamberler kendilerine vahyolunanı beyân ve teblîğ ettikleri gibi evliyâ da kendilerine ilhâm olunan ve öğretileni söylerler.
Evliyâullah, Cenâb-ı Hak’tan ve Resûlullah’tan sarîhan izin bulunmadıkça bir işe girişmezler, bir söz söylemezler. Nitekim “…Ben bir kulumu sevdiğimde onun gören gözü, işiten kulağı, düşünen (anlayan) kalbi, konuştuğu lisânı, tuttuğu eli, yürüdüğü ayağı mesâbesinde olurum (Yani: Gözü, kulağı, kalbi ve lisânı, eli ve ayağı hep benim razı olacağım amelleri işler.)” hadîs-i kudsîsi meşhûrdur. (Mirkâtü İlm-i Ledünnî fî-Menâkıb-ı Abdülkâdir Geylânî
Seyyid Muhyiddîn Abdülkâdir Geylânî (kuddise sirruhû) Hazretleri, evliyânın büyüklerinden olup, Kâdiriyye tarîkatının en meşhur şeyhidir. Soyu Hazret-i Hasan’a (radıyallâhü anh) dayanır. Fıkıh, hadîs ve tasavvufta zamanının en büyük âlimi idi. Takvâ ve tasavvufa dâir ârifâne sözleri çoktur.
Abdülkâdir Geylânî Hazretleri çok vakit şöyle buyururdu:
“Bir Arab’ın takvâsı bulunmazsa onun Arablardan olmasının, şerefli bir soya mensup olmasının kendisine bir faydası yoktur. Acemin (Arab olmayanın) acemliği de takvâ sahibi olduktan sonra onun kadr ü kıymetine bir noksanlık getirmez.” Çünkü hadîs-i şerîfte: “Dikkat edin, Arab’ın Acem üzerine, Acem’in de Arab üzerine bir üstünlüğü yoktur. Üstünlük ancak takvâ iledir” buyurulmuştur. Nitekim âyet-i celîlede –meâlen-:
“…Şüphe yok ki sizin Allah katında en kıymetli olanınız en takvâlınızdır…” (Hucurât Sûresi, âyet 13) buyurulmuştur.
Evliyâullâh, peygamberlerin vârisleridir. Cenâb-ı Hakk’ın “Ve (o pek muhterem peygamber) hevâsıyla, kendi arzusuyla söz söylemez. O başka değil ancak bir vahiydir, vahiy olunuverir.” (Necm sûresi, âyet 3-4) buyurduğu üzere peygamberler kendilerine vahyolunanı beyân ve teblîğ ettikleri gibi evliyâ da kendilerine ilhâm olunan ve öğretileni söylerler.
Evliyâullah, Cenâb-ı Hak’tan ve Resûlullah’tan sarîhan izin bulunmadıkça bir işe girişmezler, bir söz söylemezler. Nitekim “…Ben bir kulumu sevdiğimde onun gören gözü, işiten kulağı, düşünen (anlayan) kalbi, konuştuğu lisânı, tuttuğu eli, yürüdüğü ayağı mesâbesinde olurum (Yani: Gözü, kulağı, kalbi ve lisânı, eli ve ayağı hep benim razı olacağım amelleri işler.)” hadîs-i kudsîsi meşhûrdur. (Mirkâtü İlm-i Ledünnî fî-Menâkıb-ı Abdülkâdir Geylânî
