öğretmek

ÖĞRETMEK





Öğretmek için öğretmen olmaya gerek yok. Öğretmek bir sanattır. Bu sanatın da öğrenileceği okul hayattır.

Öyle şeyler öğrenir de öğretirsiniz ki hayatta ne yıllara sığdırdığınız öğrencilik bilgileri kazandırmıştır onları size, ne duvarlara astığınız ödül belgeleriniz.

Dünyanın kaç kilometre olduğunu, milyonları milyonlarla çarpınca neler bulunduğunu, Pi sayısının sırlarını, vücudunuzdaki kromozom sayısını bilirsiniz de...

Bilemezsiniz, insan olmanın erdemlerini. Bir dost, bir yar için ölmeyi, acılar çekmeyi, terk ederek gitmeyi. Hiç almadan yaşamanın zorluğunu.

Şaşırıyorum: annelerin babaların çocuklarını Anadolu liselerine sokmak için çabalarına. Bunca gayreti önce çocuklarına sevgiyi sonra insanlardan gelecek tehlikeleri öğretmeye ayırsalar, sevgisizliğe, bencilliğe, *****liğe, vefasızlığa, nankörlüğe evlatlarını hazırlasalar. Kısacası hayatı anlatıp yaşatsalar. Mutsuz insanlar bulunur muydu oralarda buralarda.

Boşa geçiyor zamanlar. Görmeyene sonradan gördüremiyor, duymayana, duyuramıyor bilmeyene öğretemiyorsunuz. Çabalasa da öğrenip uygulamak için önceden olmamışsa olmuyor. Sevgiyi yaşamamış sevgiye doymamışsa sevemiyor, sevenin de kıymetini bilemiyor. Bilmiyorsa mutluluğu, ne mutlu ediyor ne de mutlu oluyor. Verilmemişse her şey ona cömertçe, almayı biliyor da veremiyor.

Niçin anacığım, niçin babacığım: bana bizlere hep sevmeyi, almasak da vermeyi, ağlasak da gülmeyi, hep iyi hep güzel olmayı öğrettiniz de dövülmeden dövmeyi, kırılmadan kırmayı, arkadan vurmayı, kullanıp atmayı, kendimiz için de yaşamayı öğretmediniz.

Sizin veremediklerinizi bir veren çıkınca hayattan ne hale gelip, nasıl yıkılacağımızı, yaşamaktan soğuyacağımızı nasıl bilip, göremediniz...

AYTÜL KAHARAMAN



​

​