- Katılım
- 24 Nis 2014
- Mesajlar
- 609
- Tepkime puanı
- 554
- Puanları
- 93
Dışarıdan huzurlu gibi görünen, bu sessiz sakin binalarda, ne fırtınalar kopuyor bilir misin?. Kaç kişi, haykırmak istedi duygularını, kaç anne yazmak istedi bilinmez. O annelerin adına yazdım bu satırları ben yazıyorum. Eskiden su gibi akıp geçiyor zaman derdim. Şimdi Huzur Evi’nde öyle geçmiyor zaman. Küçükken hiç bir yere bırakmazdım ben seni, öyle savunmasız, öyle masumdun ki, kimselere güvenip yollamazdım. Şimdi beni nasıl olup da tanımadığın insanlara teslim ettiğini düşünüyorum... Kaç defa ısırdım dudaklarımı sana bağırmamak için, kaç defa sıktım yumruğumu vurmayayım diye. Ama hiç vurmadım sana, hiç kırmadım kalbini. Komşulardan biri sana; “Çok yaramaz.” dedi diye aylarca onun yüzüne bakmamıştım. Evladımı büyüttüm nasıl olsa, artık yorgunluklar biter, ben rahat otururum torunlarımı severim. Sorarsın; “Anne ilâcını getireyim mi, bir şeye ihtiyacın var mı?” dersin sanıyordum.
Geçen ay eski komşumuz Hatice teyzenin kızı Ayşe geldi. Yolda görmüş seni. “Neden bıraktın anneni?” diye sormuş sana. “Kendisi istedi.” demişsin. “Maaşı da var bakıyorlar, yeri sıcak, her işi görülüyor içim rahat.” demişsin.
Dün bana; “Bunak kadın.” dedi bakıcının biri. Bezimi lavaboda unutmuşum. Nasıl utandım bir bilsen. Daha ne laflar söylüyorlar da dilim varmıyor söylemeye. Şu bakıcı kadını sevemedim bir türlü. Sanki özel olarak seçmişler. Bu kadar mı merhametsiz olur bir insan? Çok hassastım eskiden bilirsin, çabuk alınırdım. Şimdi yemek yerken bile yoruluyorum, üstüme döküyorum. Bâzen yatarak kılıyorum namazlarımı. Secdeye başımı koyup uzun uzun öylece kalmayı ne çok özledim…
Hatırlar mısın ilkokula gittiğin o yılları. Kışın kuzine sobayı yakardım. Yemeği hazır eder, sobanın üzerine koyardım. Fırınında da bir kaç tane küçük patatesi pişirirdim. Gelir gelmez ellerin üşümüş diye avuçlarımın içine alır ısıtırdım, öperdim... Çok üşüyorum şimdi ben. Hem parmaklarımda da can kalmamış sanki kolay kolay ısınmıyor eskisi gibi… Sık sık uğrarım demiştin. Aylar oldu. Yeni ev almışsın. Kocaman odaları varmış. Eski mobilyaları elden çıkarmışsın benim gibi.
Bak yine geldi o uğursuz gün. Zehra geleceğini söylemişti. Ben, Anneler Günü’nü hiç sevemedim biliyor musun?.
Geçen ay eski komşumuz Hatice teyzenin kızı Ayşe geldi. Yolda görmüş seni. “Neden bıraktın anneni?” diye sormuş sana. “Kendisi istedi.” demişsin. “Maaşı da var bakıyorlar, yeri sıcak, her işi görülüyor içim rahat.” demişsin.
Dün bana; “Bunak kadın.” dedi bakıcının biri. Bezimi lavaboda unutmuşum. Nasıl utandım bir bilsen. Daha ne laflar söylüyorlar da dilim varmıyor söylemeye. Şu bakıcı kadını sevemedim bir türlü. Sanki özel olarak seçmişler. Bu kadar mı merhametsiz olur bir insan? Çok hassastım eskiden bilirsin, çabuk alınırdım. Şimdi yemek yerken bile yoruluyorum, üstüme döküyorum. Bâzen yatarak kılıyorum namazlarımı. Secdeye başımı koyup uzun uzun öylece kalmayı ne çok özledim…
Hatırlar mısın ilkokula gittiğin o yılları. Kışın kuzine sobayı yakardım. Yemeği hazır eder, sobanın üzerine koyardım. Fırınında da bir kaç tane küçük patatesi pişirirdim. Gelir gelmez ellerin üşümüş diye avuçlarımın içine alır ısıtırdım, öperdim... Çok üşüyorum şimdi ben. Hem parmaklarımda da can kalmamış sanki kolay kolay ısınmıyor eskisi gibi… Sık sık uğrarım demiştin. Aylar oldu. Yeni ev almışsın. Kocaman odaları varmış. Eski mobilyaları elden çıkarmışsın benim gibi.
Bak yine geldi o uğursuz gün. Zehra geleceğini söylemişti. Ben, Anneler Günü’nü hiç sevemedim biliyor musun?.
